پرداخت کاری به روش لپینگ
تعریف معمول لپینگ، مالش تصادفی قطعه کار بر روی یک صفحه لپ چدنی با استفاده از ساینده های آزاد درون یک سیال مناسب می باشد تا کیفیت سطح مطلوب ایجاد شود. لپینگ یک فرآیند سرعت پایین و فشار پایین سایشی بوده و از این فرآیند جهت پرداخت نهایی قطعات استفاده می شود که اهداف زیر را برآورده می سازد:
دقت ابعادی خیلی بالا
کیفیت سطح آینه ای
اصلاح نقص های جزئی
انطابق دقیق بین سطوح تماسی
این فرآیند به ابزارهای نگهدارنده نیاز ندارد و در نتیجه هیچ اعوجاجی در قطعه به وجود نمی آید. هم چنین در لپینگ حرارت خیلی کمی نسبت به دیگر فرآیندهای پرداخت کاری به وجود می آید. بنابراین تغییرات متالورژیکی ایجاد نخواهد شد. دمای سطح نسبت به دمای محیط فقط 1 تا 2 درجه افزایش می یابد.
پارامتر های ماشینکاری در لپینگ
پارامترهای زیر بر روی فرآیند لپینگ موثر هستند:
1- نوع ساینده:
B4C برای لپینگ قالب ها و گیج ها به کار می رود. این نوع ساینده گران تر از SiC و AL203 می باشد.
SiC برای نرخ برداشت بالا به کار می رود. این نوع ساینده برای لپینگ فولادهای سخت شده، چدن و فلزات غیر آهنی کاربرد دارد.
AL2O3 کیفیت سطح بالا ایجاد می کند. این نوع برای لپینگ فولادهای نرم به کار می رود.
2- اندازه دانه و گرید ساینده
اندازه دانه معمولا از 50 تا 3800 تغییر می کند. مواد نرم تر به اندازه دانه ریزتری برای کیفیت سطح بهتر نیاز دارند. لازم به ذکر است ساینده های ریزتر گران تر هستند.
3- سیال حامل
این سیال از خراشیدگی سطوح جلوگیری کرده و از آب خالص تا گریس سنگین تغییر می کند. این سیال باید متناسب با قطعه و فرآیند پرداخت انتخاب شود. برای لپینگ ماشینی، یک نوع سیال بر پایه روغن توصیه می شود اما مخلوط تجاری نفت سفید و روغن ماشینی نیز می تواند استفاده شود. هم چنین سیال گریسی برای لپینگ فلزات نرم توصیه می شود.
4- سرعت و فشار لپینگ
محدوده سرعت 1.5 تا 4 متر بر ثانیه برای لپینگ معمولا استفاده می شود. فشار لپینگ نیز برای مواد نرم در محدوده 0.1 تا 0.2 و برای فلزات سخت 0.7 کیلوگرم بر ساینتمتر مربع توصیه می شود.
منبع مقاله: کتاب ماشین ابزارهای و فرآیندهای تولید